طراحی و بررسی اثربخشی برنامه‌ی بخشایش‌آموزی بر افزایش خشنودی زناشویی
طراحی و بررسی اثربخشی برنامه‌ی بخشایش‌آموزی بر افزایش خشنودی زناشویی
دکتر محسن شکوهی یکتا، فرزانه تمرچی
فصلنامه پژوهشهاي کاربردي روانشناختي، (1391)، 3(3)، 47-33
چکیده
ناخشنودی زناشویی چه در سطح فردی، و چه در سطح اجتماعی دشواری چشم‌گیری است که هم از دیدگاه نظری و هم واقعیت‌های بومی قابل بررسی است. بر پایه‌ی نظریه عقلانی ـ هیجانی الیس در زوج‌درمانی، باورهای غیرمنطقی‌ای که زن و شوهر در مورد خود و رابطه زناشویی دارند، موجب رنجش در تعامل‌ها و در پی آن ناخشنودی از رابطه می‌شود. برای پیشگیری از خشم ناشی از این رنجش، بخشایش‌آموزی به عنوان یک مهارت شفابخش از دیدگاه روانشناسی مثبت‌نگر توصیه شده است. از این رو در این پژوهش، با هدف کمک به افر‌ادی که مهارت بخشودن چندانی ندارند، برنامه‌ای بر مبنای نظریه بخشایش انرایت، طراحی و بررسی شد. در این پژوهش، نخست 60 بانوی داوطلب شرکت در کارگاه بخشایش‌آموزی با استفاده از مقیاس انریچ در زمینه‌ی خشنودی زناشویی مورد سنجش قرار گرفته و به دو گروه 30 نفره (گواه و آزمایش) تقسیم شدند. گروه نمونه در هشت نشست 2 ساعته شرکت نموده و مهارت‌های بخشایشی خود را بهبود بخشیدند. این مهارت‌ها در هر دو گروه با پرسشنامه محقق ساخته در سه نوبت (پیش‌آزمون، پس‌آزمون و پی‌گیری) سنجش شد. یافته‌های حاصل از تحلیل کوواریانس چندمتغیری (MANCOVA) نشان‌دهنده‌ی سودمندی پایدار دوره آموزشی در بهبود مهارت‌های بخشایش و افزایش خشنودی زناشویی بود.
واژه‌های کلیدی: مهارت بخشایش، رضایت زناشویی، زوج‌درمانی عقلانی ـ هیجانی، روانشناسی مثبت‌نگر
نظرات بسته شده است.